Sesja ślubna na Górze Zborów

Oto szczyt! już poza mną stro­ma ścież­ka. Spo­cznę!
Na traw ni­kłej po­ście­li kład­nę się i dy­szę:
Pode mną las – i łąki; nad sobą mam ci­szę.
Oj­co­wi­zny nie­bie­skiej bło­nie bez­obłocz­ne.

Na­sią­kły bla­skiem prze­stwór, niby krysz­tał płyn­ny
Czo­ło me uzno­jo­ne rzeź­wym tchem ob­le­wa;
Na sto­kach gdzieś ru­szo­ne le­d­wie szu­mią drze­wa,
Nie­bu nio­są­ce w hoł­dzie dank Zie­mi po­win­ny.

Ci­sza, jak gdy­by my­śli – i ziół wą­tłych kro­cie,
Dzień je­sien­ny w po­go­dy swej roz­ta­piał zło­cie
po­kój do­ko­ła siał, by mak, przez sito…

Hej, tak kie­dyś na in­szym zo­ba­czyć się szczy­cie
I jak te­raz oczy­ma – du­chem, pa­trzeć w Życie,
W ta­jem­ni­cy przed­wiecz­nej za­gad­kę – od­kry­tą!…

Maryla Wolska